slow fucking life — slow fucking internet
tak tylko taktylnie, to nowa seria w ramach mojego podcastu [myśl i mowa]. nie tworzę jej sam – będzie ona owocem współpracy. wkrótce rozpoczynamy nagrywanie, a o wszelkich szczegółach na dniach poinformuję tutaj i na stronie domowej podcastu (link powyżej)...
🎙️ [myśl i mowa] – Mastodon 🎙️ [myśl i mowa] – PeerTube
chcesz ze mną chodzić? to chodźmy!
słońce nam cienie wydłuuuuuża, rozwiew panuje w ciepłym jeszcze jesiennym przedpołudniu. wietrzymy się, przeciągamy, rzęsy się nam plączą i zapachy mieszają. oba wyraziście gęste, zamieniają się miejscami. przyjemnie gęsto między nami, przyjemnie lekko pod stopami. zimne mchy wygrzewają się w słońcu, a ty mi świecisz jak co dzień, z beztroską przyjemną. czerwone wino bez kurtuazyjnych szkieł, z butelki sączone, z widokiem na góry. dłonie ci ciepłem promienieją, jak uśmiech.
wydeptujemy sobie ścieżki zawiłe, tam gdzie nikt nie łazi, tam gdzie tylko lis przemknie i między modrzewiami zniknie. mapa zdarzeń, z każdym dniem bogatsza o szczegóły, dróżki, zakamarki. chodzimy i w kręgach zielonych się rozpływamy, płynność łykając wraz z jesieni oddechem.
uśmiechaj się tak do mnie tak, jak dzisiaj rano. ja to wszystko chowam do plecaka. ja to wszystko mam. ja to wszystko dźwigam. bo cudnie mieć cię w tej drodze, wiesz?
najgorsza jest świadomość powtarzalności. rzucanie się głową w dół za każdym razem. rozbieg i destroy. to dewastująca łeb kombinacja, w której żeby było lepiej, musi być poniżająco, kurwa, źle. zaopatrzony w dziesiątki “oszukańczych” mechanizmów obronnych, historii zastępczych, racjonalizacji karkołomnych, każdorazowo prowadzę z lekka nierówny “dialog” z bólem; “dialog” o tyle jałowy, że ból po prostu JEST. pojawia się i wwierca się w każdą jebaną tkankę i jest cokolwiek nieskory do prowadzenia dysput, nie wspominając o tym, że za nic ma staropolskie: wypierdalaj!. gadam więc do siebie, albo buduję naprędce sklecone rusztowania, aby utrzymać cały ten konstrukt w koślawej całości.
modulowane dźwięki emisji dolnowstęgowej. z daleka. odbite od ziemi i jonosfery, przemoczone od deszczu, pokiereszowane przez bliskie spotkania z budowlami metropolii... docierają do ucha. zniekształcone i ciche. prosto w tą pieprzoną pustkę.
z dnia na dzień wydłużają mi się spojrzenia w północny horyzont. ani to tęsknota, ani nostalgia. to obłędny, odbierający rozum magnetyzm. tak blisko bieguna. tak daleko od tego, co zwie się zwyczajowo światem. nieregularne kawałki lodu dryfują bezładnie – śmiertelny chłód na wyciągnięcie ręki. tak ciężko oderwać wzrok od tego pierdolonego horyzontu, jakby mroźna mgiełka unieruchamiała spojrzenie. czuję się zainfekowany tą pustką. trzymam radio w skostniałych dłoniach, myśląc jednocześnie o powrocie do ciepła.
w kałużach przegląda się szarość budynków, brył tracących obrys z każdym wietrznym poruszeniem się brei w zagłębieniach chodnika... pachnie przypomnianym bezkształtem, pachnie chłodem zeszłorocznym. dym z wędzonego Turnera wisi siną wstęgą, przytula się do szyby. książki śpią na parapecie. zimna kawa. mikro-real kurczy się i drży, postrzępione dialogi z czytanej wczoraj powieści leżą po kątach, zdekompletowane, z powyłamywanymi kontekstami. Illvilja wypełza z głośników – lament zawinięty we wrzask.
Odnaleziono wreszcie Ale co Wieczność Ona jest morzem, co łączy się ze słońcem
[ARMIA – Nie ja]
[nie]spodziewane przebudzenie i Tricky + Martina Topley-Bird w najcieplejszej chyba płycie Tricky'ego: Maxinquaye... to dźwięki, z którymi pierwszy raz zetknąłem się, gdy w moim życiu trwało crust punkowe tsunami i słuchałem niemal wyłącznie rzygo-wrzasków. Tricky mnie jednak oczarował; ten nieoczywisty triphop z tradycyjnym, nieelektronicznym instrumentarium oraz same konstrukcje kawałków – bajka! utwór Hell Is Round The Corner mógłbym nucić zawsze i wszędzie, obudzony w środku nocy. jak dziś.
albo gdy się śmiejesz najlepiej i najcieplej albo gdy śpisz i przykrywam cię bluzą pojawiasz się pomiędzy rzeczami i myślami albo suniesz mi palcem po uchu wraz z kwartetami smyczkowymi a mi tak fchooj dobrze albo jak mi znikasz w swoich sprawach i brak ciebie mnie swędzi troszkę albo gdy mrużysz oczy w czasie burzy i mam cię w każdej kropelce deszczu albo gdy kruszysz na stole robiąc kanapki a ja ci rysuję gwiazdozbiory na plecach wiesz jak albo gdy skulona chcesz zniknąć i znikam cię najmocniej jak się da wiem jak
