leżę na hotelowym łóżku, w części tych nieszczęsnych łachów z bazy. dopiero w czystym, pachnącym pokoju, czuję na sobie smród oleju, taniego proszku do prania, potu — siebie stamtąd; przywlekłem tutaj te wszystkie niefortunne zapachy, sam czując się nie na miejscu.
słyszę jak bierze prysznic. jak coś nuci od niechcenia, z jakąś lekkością i beztroską. a ja wciąż nie wierzę, że jestem tu z nią, że ona tu przyleciała...
ta pieprzona rekomendacja psychologów, decyzja kierownictwa bazy, ona w drzwiach. ten uśmiech, rozwiane włosy. obrazy, jak wysypujące się zdjęcia z polaroida. upadają na podłogę, a ja nie nadążam z ich przeglądaniem. ja tu naprawdę jestem.
chłód zza uchylonego okna rozlewa się po pokoju, a Kindertotenlinder, Gustava Mahlera, sprawia, że wrażenie zimna jest jeszcze bardziej dojmujące. poetyka tych dźwięków wpędza w przedziwny stan zakołysania; od czasu do czasu otwieram oczy i sprawdzam, czy otoczenie poza słuchawkami jeszcze istnieje, czy wyciszony świat pozostał na miejscu.
w ciemności rozrzedzonej nieco ledowym, punktowym światłem, bryły przedmiotów zdają się lekko drgać co jakiś czas, jakby w ten sposób wyrażając swoje istnienie. istnienie, którego nie dostrzegamy za dnia, gdy to my jesteśmy w permanentnym ruchu, a nieożywiona materia wokół w swym oczywistym zastygnięciu, potęguje nasze poczucie zabiegania, pozostawiania chwil “na później”.
niektóre podróże trwają nieznośnie długo. większość z nich prowadzi do jakiegoś celu, większość gdzieś się kończy, a jeszcze inne trwają i trwają, same będąc owym celem.
PLAGUE WIDOW — surowy death/grind z Kaliforni przyprawiony crustowym brudem... szybkie, wściekłe kawałki (za wyjątkiem ostatniego, sześciominutowego Drowning Within The Abyss) w mocno schizolskim klimacie; moje pierwsze skojarzenie, to “DYSTOPIA z blastami”.
jest w tym graniu coś właśnie z MAN IS THE BASTARD, czy ze szwedzkiego SIEBENSUNDEN, tyle że w chaos-grindowym sosie. raczej dla miłośników gatunku — nie każdemu:ej siądzie PLAGUE WIDOW.
:: PIEKŁO KOBIET | Wyzwolenie Kobiet, Wyzwolenie Mężczyzn (LP 10'', 1998)
legendarna “dziesiątka” PIEKŁA KOBIET z Łukowa/Białej Podlaskiej, wydana jeszcze w poprzednim wieku... płyta wciąż aktualna w katolandzie nad Wisłą — niestety.
PIEKŁO..., to band związany niegdyś z anarchofeministyczną grupą Wiedźma (i z zinem o tej samej nazwie), w latach 90-tych współtworzący w PL niezależną scenę crust punkową z takimi kapelami, jak INFEKCJA, SANCTUS IUDA, czy HOMOMILITIA.
PIEKŁO KOBIET, to zadziorny thrash/crust z charakterystyczną gitarą i perkusją oraz wszędzie rozpoznawalny wrzeszczący wokal Elwiry. mocny, anarchofeministyczny i antyreligijny przekaz, to ich znak rozpoznawczy na DIY scenie. uczestniczki i uczestnicy zespołu aktywnie angażowali się w ruch pro-choice w PL. tyle lat po wydaniu poniższej płyty, prawa kobiet, w tym prawo do bezpiecznej i legalnej aborcji na żądanie, wciąż stanowią przedmiot politycznych gierek i pyskówek ścierwojadów z Wiejskiej... warto przypomnieć sobie PIEKŁO... w tym kontekście!
HATEBREED w głośnikach i pierwszy naprawdę wiosenny wieczór za oknem. przestrzeń mieszkalna powoli zaczyna nabierać pożądanych kształtów; wymiecione z kątów kurze i książki w stosach oczekujące na ułożenie na regałach.
książki zawsze były najważniejszym dobrem podczas wszystkich przeprowadzek i zawsze na samym końcu lądowały na należnych im miejscach, niejako przypieczętowując cały proces przenosin — książki na półkach zwiastują pewien finisz-start.
sendormeco tranĉas min en malgrandaj pecoj kaj peza kapo falas ĉiam, kiam mi intencas rigardi la ĉielon. kafeino cirkulas tra la venoj; ĝi stimulas kaj elĉerpigas min samtempe. mi provas kapti unuopajn notojn de kvaroneto de kordoj, sed ili forkuras, forlasante la strangan silenton. ie malproksime aŭdeblaj, distorditaj ambulancaj sonoj — ie malproksime eble ies vivo finiĝas...
wrotycz, piołun, kilka krzaków dzikiej róży; zeschłe, zeszłoroczne, nędzne, mokną na deszczu. wessane w pogodowe kaprysy, uśpione, zakorzenione w ubogiej ziemi...
echo niesie ujadania kilku wiejskich kundli, przeszczekujących się nawzajem. poza tym głucha cisza. zagajniki bez ptasich treli, polne ścieżki bez wężowiska rowerowych opon, ni jednego odgłosu pomiędzy domami.
chmury wiszą nad tym ponurym pejzażem, jak mokre ścierki. szarość rozpościera się nad szczytami, mgłą i wilgocią liżąc modrzewie.
w takie dni można w dziwnym stuporze zakołysać sobie łeb, splątać jeszcze bardziej nikłe połączenia z rzeczywistością i wpaść w stan obojętności, w zawiesinę gęstą, pochłaniającą każdą żywą myśl.
AGNOSY, to mocarny stenchcore/crust z UK. kapela, która wypracowała sobie specyficzny styl grania, dzięki czemu mocno wyróżnia się w morzu crustowych zespołów na DIY scenie.
wielu porównuje AGNOSY do TRAGEDY, ale sądzę, że ich granie nie jest kalką ani TRAGEDY, ani innych tego typu kapel. to po prostu solidny kawał crust punka zanurzonego w metalowo-stenchcore'owej zawiesinie; jeśli już miałbym porównywać ich granie do kogokolwiek, to wybrałbym czeskie GUIDED CRADLE...
najbardziej znany kawałek AGNOSY (pierwszy na poniższej płycie: Deceived by Disguise) jest takim papierkiem lakmusowym ich grania — nic dodać, nic ująć! solidny kawałek crustowego mięcha, sprawnie zagrany i dobrze brzmiący! trzeba znać!
Cash Bribe, to zajebista ekipa z Brooklynu, grająca HC/punk starej, dobrej nowojorskiej szkoły i słychać w tej muzie całe dobrodziejstwo tej sceny!
surowe, fajnie zagrane, energetyczne kawałki, przypominające momentami Bad Brains z najlepszych czasów, ale każdy:a lubiący:a takie granie, znajdzie tutaj podobieństwa do innych amerykańskich hardcore'owych kapel. warto znać!
