slow fucking life — slow fucking internet
kolejna odsłona mojego podcastu [myśl i mowa]...
Thomas Bernhard – dramaturg i pisarz, którego część Austrii szczerze nienawidzi, a spora część świata uwielbia za oryginalną i nieszablonową prozę. Nie sposób zawrzeć informacji nt Bernharda w kilku zdaniach – niech ten odcinek NA KRÓTKO będzie pewnym wprowadzeniem i zachęceniem do sięgnięcia po jego dzieła!
rozbłysk
zasłaniam ci oczy przewiewną chustką, chociaż i tak mocno zaciskasz powieki. dla pewności. dla mnie. ołowiano-fioletowe niebo opada ku nam ociężale, a ja opowiadam ci zmieniającą się fakturę chmur. na twoim lewym ramieniu przysiada ważka, drży przez kilkanaście sekund i zrywa się do lotu dokładnie wtedy, gdy o podłoże zaczynają uderzać gigantyczne krople ołowiano-fioletowego deszczu. trzymam cię za dłonie i prowadzę tam, gdzie pęka niebo. gdzie grzmią pięknie burzowe echa. pojedyncze jaszczurcze języki piorunów liżą powierzchnię morza i powracają w przepastną gardziel nieba. przyklejam się do ciebie. niech spłynie po nas toksyczna rtęć, niech znikną podwójne stany skupienia. niech to wszystko określa się swoim rytmem.
kończę słuchać jeden z ostatnich odcinków podcastu Dwie Lewe Ręce, omawiających książkę Catherine Liu, pt: Luminarze postępu i cnoty. Rzecz przeciw profesjonalnej klasie menedżerskiej
książka niewątpliwie jest lekturą obowiązkową dla wszystkich interesujących się – ogólnie – lewą stroną nurtów społeczno-politycznych. autorka perfekcyjnie opisuje i punktuje toxyczną tendencję tzw. wokeism, od lat obecną w anglosaskiej przestrzeni klasy średniej i wyższej średniej. Liu skupia się na klasie menadżerskiej, ale tendencja ta – oczywiście – “schodzi w dół” i zatacza kręgi w niższej klasie średniej i wśród, umownie mówiąc, środowisk hipsterskich, co szczególnie widoczne jest w Europie Wschodniej; karykaturalne kalkowanie wzorców zza oceanu tworzy rozmaite potworki, co widzimy również w PL.
