slow fucking life — slow fucking internet
w zgiełku ulicznych hałasów czujesz dotyk, uścisk, kontakt... w nocy słyszysz szept. usta przy uchu i słowa, które cię rozbrajają, którym się poddajesz. zawsze wiesz. pewność powiększa przestrzeń spokoju. pewność uwalnia. pewność przywiązuje. węzły pachnące paczulą, przesłonięte oczy i rzęsy ocierające się o miękką materię... cisza przed burzą, na którą czekasz; nic tak nie elektryzuje, jak to oczekiwanie.
Dark ambient oblepiający ściany, ściekający po szybach; po drugiej stronie deszcz – po tej stronie sunący niepokój, odbijający się echem gdzieś w głowie. Gdy gasną wszystkie światła, do życia budzą się nasze żałosne stand-by wszechświaty… Widać czerwone karły zasilaczy, mgławice diоd od TV, efajek, głośników… Pulsary ładowarek, migoczące gwiazdozbiory telefonów, powerbanków i barwne, zimne mgławice wydostające się spod bezprzewodowych myszek… Zimny, elektroniczny mikrokosmos. Promieniowanie rozlicznych punkcików zlewa się z darkambientowym lamentem. Zamykamy oczy i wyautowani z orbit naszych celów suniemy w kosmicznej ciszy jak mroźne, zbędne planetary. I znikąd pomocy.
Weź Validol… Ale ten ruski, zamknięty w aluminiowej tubce. Biały, miętowy i radziecki. [Po]smak bazaru i farmaceutyków bez recepty, bez opamiętania, bez ścisłego harmonogramu zażywania. Wkurw nagły i gruba tableta już rozpuszcza się pod językiem; samo ssanie i ciamkanie przeradza się w proces leczniczy, a flaki skręcają się od chemicznego substytutu – oszukańcza Mentha spicata otula żołądek. Validol pieści od środka, może nawet truje przy okazji, choć wszyscy kiwają tępo głowami – pomaga, panie, pomaga
Podobno był na przesłuchaniu. Nie było wcześniej mowy o żadnym wezwaniu, listach poleconych – po prostu wszedł do przegrzanego budynku milicji (zima była wyjątkowo sroga tego roku) i czekał w kolejce pośród innych mniej lub bardziej przerażonych, zmęczonych i znudzonych… Podobno poćwiartował zwłoki, chociaż w trakcie przesłuchania oficer słowem nie wspomniał o tak makabrycznych rzeczach. On wiedział, że poćwiartował, chociaż nie dopuszczał tej myśli do siebie, brzydząc się wręcz gdy tylko coś podsuwało mu ową myśl. Oficer zapewnił z cwaniackim uśmiechem przyklejonym do nie ogolonej mordy, że oni-i-tak-wszystko-wiedzą…
ona krzyczy a ja biegnę ile sił w nogach krzyk niesie się kilometrami a ja go słyszę tak wyraźnie i głośno w głowie pulsuje krew oddech coraz krótszy ale nie zwalniam bo ten krzyk wypełniony po brzegi łzami wylewa się przez okna i szczeliny tego domu przelewa się drga przeraźliwie i dociera do moich uszu i mózgu i pod skórę gryzie mnie więc instynktownie się zrywam i sam krzyczę najgłośniej jak się da wyjdź stamtąd nie zostawaj tam ja już biegnę przez te pieprzone pagórki upstrzone przygaszoną obojętną dziwnie ciemnozielenią świat jakby w stop klatce zapomniał unieruchomić mnie i ten jej straszy krzyk szarpany strachem i łkaniem więc przyśpieszam i wrzeszczę że zaraz będę żeby stamtąd uciekała widzę ten dom a w uszach pulsuje mi jej wrzask dobiegam i widzę najpierw te grochowe krople łez i zmęczone pełne wyczerpania oczy zasnute szklistą grubą powłoką kilka kosmyków włosów przyklejonych do policzka i zaraz potem cała ta wilgoć wsiąka w moje ramię a ja trzymam ją w ramionach tak jak trzyma się kogoś nad krawędzią złowrogą nad przepaścią przeraźliwie ostateczną i ona mówi połamanym zapłakanym głosem mówi ważne słowa i nie wiem który ze światów znika a który pozostaje względem czego obracam się ja i czy bezruch z nią ukrytą w ramionach jest tym samym czym ruch z nią bez łez w świecie innym bez domów złych i bez złej oleistej ciemnozieleni której kurwa nie chcę
kolejna odsłona mojego podcastu [myśl i mowa]...
Thomas Bernhard – dramaturg i pisarz, którego część Austrii szczerze nienawidzi, a spora część świata uwielbia za oryginalną i nieszablonową prozę. Nie sposób zawrzeć informacji nt Bernharda w kilku zdaniach – niech ten odcinek NA KRÓTKO będzie pewnym wprowadzeniem i zachęceniem do sięgnięcia po jego dzieła!
rozbłysk
zasłaniam ci oczy przewiewną chustką, chociaż i tak mocno zaciskasz powieki. dla pewności. dla mnie. ołowiano-fioletowe niebo opada ku nam ociężale, a ja opowiadam ci zmieniającą się fakturę chmur. na twoim lewym ramieniu przysiada ważka, drży przez kilkanaście sekund i zrywa się do lotu dokładnie wtedy, gdy o podłoże zaczynają uderzać gigantyczne krople ołowiano-fioletowego deszczu. trzymam cię za dłonie i prowadzę tam, gdzie pęka niebo. gdzie grzmią pięknie burzowe echa. pojedyncze jaszczurcze języki piorunów liżą powierzchnię morza i powracają w przepastną gardziel nieba. przyklejam się do ciebie. niech spłynie po nas toksyczna rtęć, niech znikną podwójne stany skupienia. niech to wszystko określa się swoim rytmem.
