:: skorupa
trzeba to wszystko rozdrapać, w szaleństwie, w bezsilnym wkurwie. nie ma nawet jak wpatrywać się w horyzonty i inne orientacyjne znaki, gdy przez szklistą taflę widać tylko czarne grudy lepkiej ziemi, jeden wielki strup. nie masz, kurwa, dokąd pójść... w zmęczonej głowie ogłupiająca litania do ciszy i spokoju. powtarzana bez końca, bez początku, bez sensu. dialog ze strzępami samego siebie, dialog ze ścianą, słowa wymiętoszone, zużyte, gówno warte. niczemu nie nadasz sensu, gdy wszystko wokół się trzęsie, rozsypuje, przewraca. noce rozciągnięte w lata, niekończące się atrapy słów wypadające z głowy, ze spierzchniętych ust, walające się na podłodze. nie ma nawet po co rozglądać się wokół. nie ma żadnego wokół.
składaj się sam od nowa. dopóki masz siły.